10/52, czyli witaj barycie!

Jakiś czas temu nieopatrznie zapisałem się na wymianę odbitek. Na korexie jest taka wspaniała akcja, w której uczestnicy parami wymieniają się zrobionymi przez siebie pracami. Kilka lat temu brałem w niej udział, ale nie bardzo wiedziałem co zrobić z otrzymanymi zdjęciami. Część pasowałaby do niejednej galerii, część razi podstawowymi błędami ciemniowymi…

Cóż, sam wróciłem do ciemni, pomyślałem: cóż łatwiejszego niż zrobić jedną odbitkę więcej i wysłać koledze? Otóż tak łatwo nie jest…

Nie wypada wysłać złej odbitki. Po co też komuś zdjęcie mojego dziecka? To powinna być prawdziwa FOTOGRAFIA! Czasu niby miałem sporo, ale wciąż odsuwałem wybór właściwej klatki do powiększenia. W końcu w zeszłym tygodniu zacząłem nawet coś dłubać, ale to nie było to…
Ale za to wczoraj… ta dam!

Oto i moja praca. Faktury ładnie się wyróżniają na odbitce. Co więcej, dobre zdjęcie wymaga dobrego papieru – nie jest to zatem wyleżakowana Agfa, ale porządny Ilford Multigrade na podłożu barytowym. Taką odbitkę naprawdę inaczej trzyma się w ręce, lepiej się ją ogląda, choć trzeba jej poświęcić więcej uwagi. Kluczowe jest płukanie – bez tego resztki chemii prędzej czy później zniszczą zdjęcie, pojawią się przebarwienia i plamy…

Kiedyś bardzo obawiałem się tego dodatkowego elementu procesu. Ile trzeba płukać? Godzinę? Szkoda wody! Tak naprawdę nie jest to takie skomplikowane, wystarczy kilka zmian wody – i to dosłownie po parę milimetrów w kuwecie. Chemię tego procesu opisał kiedyś Mike Johnston, odszukam w wolnej chwili linka i go wkleję… (parę słów jest tutaj)

Praca w tej chwili prasuje się pod paroma słownikami, jutro ją wyślę. Z technikaliów: Ilford Delta 100 w średnim formacie, wołany w D76. Miło się na nią patrzy… Wrócę do barytów, dają mnóstwo radości z ciemniowego trudu!

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *